نوروپاتی دیابتی

نوروپاتی (بیماری اعصاب محیطی) یا نوروپاتی محیطی به معنی اختلال در کارکرد اعصاب محیطی بدن است. انتقال دوطرفه پیامهای عصبی بین مغز یا نخاع و اندامهای مختلف بدن از راه اعصاب محیطی صورت میگیرد.
اعصاب، ساختمانهای بلند و باریکی هستند که حاوی صدها تا هزاران رشته نازک بوده، همه قسمتهای بدن را به مغز مرتبط میسازند. این اعصاب پیامهای حسی را از اندامها به طرف مغز میبرند و پیامهای حرکتی را از مغز به اندامهای گوناگون میرسانند. در نوروپاتی کارکرد این اعصاب دچار اشکال میشود. علامتهای نورپاتی بیشتر شامل کاهش حس و گاهی اوقات درد در دستها و پاها و ساقپا است.
آسیب عصبی ناشی از دیابت، میتواند سبب مشکلاتی در دستگاه گوارش، قلب و کارکرد جنسی شود و موجب سوء هاضمه، اسهال یا یبوست، عفونت مثانه، کاهش قدرت جنسی و تعرق بیش از حد گردد.
در بعضی افراد ممکن است ضعف و تحلیل عضلات نیز مشاهده شود.
افراد مبتلا به دیابت ممکن است در هر زمانی به نوروپاتی دچار شوند اما علامتهای آشکار نوروپاتی معمولاً در طول ۱۰ سال پس از تشخیص دیابت، پدید میآیند. مطابق آمارهای موجود میتوان گفت:
• حدود ۶۰ درصد مبتلایان به دیابت به نوروپاتی مبتلا هستند اما علامتی ندارند.
• تقریباً در ۳۰ تا ۴۰ درصد بیماران دیابتی علامتهای نوروپاتی پدیدار میشوند.
نوروپاتی دیابتی به طور معمول در افراد سیگاری، بالای ۴۰ سال و کسانی که در کنترل قندخون دچار مشکل بودهاند، رخ میدهد.
علل ایجاد نوروپاتی دیابتی چیست؟
عوامل مختلفی در ایجاد نوروپاتی دیابتی مؤثرند که میتوان از قندخون و قشارخون بالا در افراد دیابتی نام برد. فشار خون بالا ممکن است از بین رفتن رگهای خونی که اکسیژن و مواد غذایی را به اعصاب حمل میکنند،شود. فشارخون بالا سبب تخریب اعصاب نیز میگردد. همچنین قندخون بالا روی بعضی فعالیتهای شیمیایی اعصاب اثر میگذارد.
علامتهای نوروپاتی دیابتی چیست؟
علامتهای نوروپاتی دیابتی گوناگون است. بیحسی و کرختی در پاها اغلب نخستین علامت میباشد. گاهی افراد هیچگونه علامتی ندارند در حالی که بعضی دیگر به علت علامتهای نوروپاتی به شدت ناتوان میشوند. نوروپاتی ممکن است در عدهای موجب پیدایش درد و در گروهی دیگر سبب بیدردی (حس نکردن درد) گردد.