نوروپاتی (بیماری اعصاب محیطی) یا نوروپاتی محیطی به معنی اختلال در کارکرد اعصاب محیطی بدن است. انتقال دوطرفه پیام‏های عصبی بین مغز یا نخاع و اندام‏های مختلف بدن از راه اعصاب محیطی صورت می‏گیرد.

 اعصاب، ساختمان‏های بلند و باریکی هستند که حاوی صدها تا هزاران رشته نازک بوده، همه قسمت‏های بدن را به مغز مرتبط می‏سازند. این اعصاب پیام‏های حسی را از اندام‏ها به طرف مغز می‏برند و پیام‏های حرکتی را از مغز به اندام‏های گوناگون می‏رسانند. در نوروپاتی کارکرد این اعصاب دچار اشکال می‏شود. علامت‏های نورپاتی بیشتر شامل کاهش حس و گاهی اوقات درد در دست‏ها و پاها و ساق‏پا است.

 آسیب عصبی ناشی از دیابت، می‏تواند سبب مشکلاتی در دستگاه گوارش، قلب و کارکرد جنسی شود و موجب سوء هاضمه، اسهال یا یبوست، عفونت مثانه، کاهش قدرت جنسی و تعرق بیش از حد گردد.

در بعضی افراد ممکن است ضعف و تحلیل عضلات نیز مشاهده شود.

 افراد مبتلا به دیابت ممکن است در هر زمانی به نوروپاتی دچار شوند اما علامت‏های آشکار نوروپاتی معمولاً در طول ۱۰ سال پس از تشخیص دیابت، پدید می‏آیند. مطابق آمارهای موجود می‏توان گفت:

• حدود ۶۰ درصد مبتلایان به دیابت به نوروپاتی مبتلا هستند اما علامتی ندارند.

• تقریباً در ۳۰ تا ۴۰ درصد بیماران دیابتی علامت‏های نوروپاتی پدیدار می‏شوند.

نوروپاتی دیابتی به طور معمول در افراد سیگاری، بالای ۴۰ سال و کسانی که در کنترل قندخون دچار مشکل بوده‏اند، رخ می‏دهد.

علل ایجاد نوروپاتی دیابتی چیست؟

 عوامل مختلفی در ایجاد نوروپاتی دیابتی مؤثرند که می‏توان از قندخون و قشارخون بالا در افراد دیابتی نام برد. فشار خون بالا ممکن است از بین رفتن رگ‏های خونی که اکسیژن و مواد غذایی را به اعصاب حمل می‏کنند،شود. فشارخون بالا سبب تخریب اعصاب نیز می‏گردد. همچنین قندخون بالا روی بعضی فعالیت‏های شیمیایی اعصاب اثر می‏گذارد.

 علامت‏های نوروپاتی دیابتی چیست؟

علامت‏های نوروپاتی دیابتی گوناگون است. بی‏حسی و کرختی در پاها اغلب نخستین علامت می‏باشد. گاهی افراد هیچ‏گونه علامتی ندارند در حالی که بعضی دیگر به علت علامت‏های نوروپاتی به شدت ناتوان می‏شوند. نوروپاتی ممکن است در عده‏ای موجب پیدایش درد و در گروهی دیگر سبب بی‏دردی (حس نکردن درد) گردد.