التهاب تاندون ایلیوپسواس
کشیدگی و التهاب عضله ایلیوپسواس و بورس آن بعد از کشیدگی عضلات ادکتور یا نزدیک کننده ران، از علل مهم درد کشاله ران و جلوی لگن است. این بیماری بیشتر در جوانان دیده میشود.
آناتومی
عضله ایلیوپسواس از دو جزء تشکیل شده است. جزء پسواس آن از جلوی مهره های پایینی کمر منشا گرفته و جزء ایلیاک آن از سطح داخلی حفره ایلیاک لگن شروع میشود. این عضلات پس از پیوستن به هم پایین آمده و تاندون ایلیوپسواس را درست میکنند. این تاندون از جلوی استخوان لگن عبور کرده و به تروکانتر کوچک استخوان ران میچسبد. وظیفه عضله و تاندون ایلیوپسواس فلکشن مفصل ران ( خم کردن مفصل ران با به جلو آوردن ران) و چرخش خارجی مفصل ران است. بین تاندون ایلیوپسواس و استخوان لگن بزرگترین بورس بدن به نام بورس ایلیوپسواس وجود دارد.
فعالیت های بدنی و ورزشی که موجب خم شدن مکرر و چرخش خارجی مکرر مفصل ران شوند میتوانند موجب کشیدگی و التهاب تاندون ایلیوپسواس شوند که بیشتر شامل ورزش های فوتبال، ژیمناستیک، باله، دویدن در سربالایی و پارو زدن است. سایش مکرر تاندون ایلیوپسواس بر روی لبه جلویی استخوان لگن میتواند موجب التهاب بورس بین این دو یعنی بورس ایلیوپسواس شود. التهاب بورس را بورسیت مینامند.
در نوجوانان رشد عضلات نسبت به رشد استخوان ها کمی تاخیر دارد و همین امر موجب کوتاه بودن نسبی عضلات نسبت به استخوان ها در این گروه سنی میشود. این کوتاهی موجی اعمال کشش بیش از حد به تاندون شده و احتمال آسیب آن بصورت کشیدگی و التهاب را بیشتر میکند.
التهاب تاندون ایلیوپسواس معمولا یک بیماری مزمن و طولانی مدت است که بدنبال کشش های مکرر و بیش از توان تاندون به آن وارد میشود و کمتر پیش میاید که یک کشیدگی ناگهانی واحد موجب بروز این بیماری شود.
مهمترین علامت بیماری شروع آهسته و تدریجی درد در جلوی مفصل ران و درد کشاله ران است. در ابتدا که بیماری خفیف است درد بعد از مدتی بیحرکتی ایجاد شده و بعد از چند دقیقه حرکت و فعالیت از بین میرود. با شدیدتر شدن بیماری درد با فعالیت بدنی شدیدتر میشود و با استراحت کاهش میابد. در شدیدترین وضعیت، بیمار در حالت استراحت هم درد دارد.
درد در ابتدا در فعالیت های شدیدتر مانند دویدن و لگد زدن بیشتر میشود و بعد از مدتی در فعالیت های سبک تر مانند پوشیدن کفش، بلند شدن از صندلی بالا و پایین رفتن از پله و یا حتی تند راه رفتن هم ایجاد میشود. درد ممکن است به پایینتر یعنی ران و زانو هم انتشار پیدا کند.
این بیماران معمولا مفصل ران خود را در حالت قدری خم و چرخیده به خارج نگه میدارند تا درد کمتری احساس کنند. قدم های این افراد در حین راه رفتن در پای دردناک کوتاه تر است. در این بیماران خم کردن مفصل ران موجب شدت یافتن درد میشود.